De kip of het ei: leerkrachten en digitale didactiek Leerkrachten die tijd willen vrijmaken voor meer persoonlijk onderwijs of leermomenten voor zichzelf, moeten investeren in digitale didactiek. Door bij te leren over digitale tools en methodes kunnen ze efficiënter werken en hun lessen leuker maken. Dit klinkt logisch, maar toch blijkt het in de praktijk een kip-of-eiverhaal te zijn. Veel leerkrachten geven aan geen tijd te hebben om bij te leren.Is hun leergoesting te laag of ontbreekt het hen simpelweg aan tijd? Beide factoren spelen wellicht een rol. De waan van de dag, de administratieve druk en de hoge werkdruk maken het moeilijk om tijd te vinden voor professionele ontwikkeling. Het heeft immers gevolgen voor henzelf en hun leerlingen. Nochtans is leren inherent leuk. Door te investeren in digitale didactiek investeren leerkrachten in zichzelf. Ze worden efficiënter, hun lessen worden leuker en ze creëren meer tijd voor wat echt belangrijk is: hun leerlingen. We moeten iets vinden waardoor we de leergoesting zo aanwakkeren dat leerkrachten de stap zetten om bij te leren. We moeten die leergoesting levenslang maken zodat dit proces nooit eindigt. Leerkrachten moeten goesting hebben om bij te leren en dat uitstralen naar hun collega's die ze als bij een olievlek ook besmetten. Die leergoesting zal afstralen op de leerlingen. Een leerkracht die zelf graag leert is immers ideaal om de leergoesting bij zijn leerlingen aan te wakkeren. Een gevolg hiervan zie je ook op de EdTechmarkt: veel bedrijven bieden EdTech dingen aan (push), maar vaak wacht (pull) niemand daarop. Educatieve energie en geld met weinig effect. Net omdat zo weinig leerkrachten in het leercircuit zitten, zijn er weinig ontmoetingsmomenten met die wereld. De pull blijft mager, wat leidt tot een niet-afgestemd aanbod enerzijds en anderzijds is het nefast voor de leergoesting voor leerkrachten en dus leerlingen.